Çağımızda artan silahlı çatışmalar, muhasamatın tarafı çarpışanların ve sahadaki sivillerin ruh ve beden sağlığını olumsuz etkiler. Çatışmalardaki akut sağlık sorunları ise sağlık profesyonellerini ipso facto çatışma ortamlarının vazgeçilmez aktörleri haline getirir. Çatışma kurallarını düzenleyen uluslararası insancıl hukuk ve bu uluslararası hukuk disiplinin ulusal hukuk sistemlerine yansıması olan normlar, sağlık hizmetleri ve profesyonelleri ile ilgili hükümler içerir. Lakin sağlık profesyonellerinin uluslararası insancıl hukukun kendileri ile ilgili hükümlerine vakıf olduklarını söylemek güçtür. Bu durum Türk sağlık profesyonelleri için de pek farklı değildir. Türk sağlık profesyonellerinin insancıl hukuk angajmanını incelemeyi amaçlayan bu çalışma şu iki soruya yanıt aramaya çalışılacaktır: Türk sağlık profesyonelleri kendilerini ilgilendiren uluslararası insancıl hukuk kurallarına ve buna koşut ulusal hukuk kurallarına ne derece vakıftır? Türk sağlık profesyonellerinin insancıl hukuka vakıf olmalarını sağlayacak nitelikte ulusal inisiyatifler mevcut mudur? Her halükarda, Türk sağlık profesyonellerinin uluslararası insancıl hukuk angajmanını sağlama ve artırma adına bu yönde küresel kabul görmüş yaklaşımların benimsenmesi faydalı olacaktır. Sağlık profesyonellerinin eğitimi hususunda adı geçen küresel yaklaşımların benimsenmesi, küresel sağlık diplomasinde Türkiye’nin elini güçlendirecektir.
Armed conflicts that increase in our age adversely affect the mental and physical health of the combatants and civilians in the field. Acute health conditions in conflicts make health professionals ipso facto indispensable actors in conflict environments. International humanitarian law that regulates the rules during conflicts, and domestic norms that relate to humanitarian law host provisions about health services and professionals. However, health professionals are not familiar with the provisions of humanitarian law related to themselves. This situation is not much different for Turkish health professionals. This study, which aims to examine the humanitarian law engagement of Turkish health professionals, will try to answer the following two questions: To what extent do Turkish healthcare professionals have knowledge of the international humanitarian law rules and corresponding national legal rules that concern themselves? Are there any national initiatives that enable Turkish health professionals to become familiar with the said rules? In any case, it would be beneficial to adopt globally accepted approaches in this direction in order to ensure and increase Turkish health professionals' engagement with international humanitarian law.
